Mentörün Yol Rehberi ( 0rtaokul Rehberlik Kitabi-1)

BU AĞLAMAYI DINDIRMEK İÇIN YAVRU

Senin uğruna bu yola atıldık. Acılarına ortak olmak, ızdıraplarını dindirmek,

gönlünü âbâd etmek için... Bize gönül koyma! ‘Ağırdan aldık’;

vaktinde imdadına yetişemedik. Ama inan; sînemizde hep Yakub’un

âh u efgânını , içimizde Zelîha’nın aşk u hicranını taşıdık durduk.

O âb-endâm kâmetinin iki büklüm olduğunu her gördükçe, perişan kâkülün

gibi kalbim de dağılıp gitti. Buruk boynun ve mahzun bakışların

karşısında kaç defa kaddim büküldü, gözlerim doldu. Her feryadıma

senin türkünden bir nağme katıp destanını dile getirmek istedi isem

de, iniltin içimi yaktı; derdin gözümde büyüdü, içim burkuldu...

Hem de sana el uzatmağa utanıyordum... Âbâ-ı kenâisiyyeyi hatırlatan

yapmacık şefkatimle karşına çıkmağa ar ediyordum. Zira sana,

gözümün önünde kıydılar. Zülüflerini târumâr edip, bu hâle koydular.

Beynini söndürürken, kalbini kursağına yedirirken, görmüştüm olup

bitenleri ve uzatamamıştım günahkâr ellerimi... Sızlanışına rağmen

uzatamamıştım... Kaderin Faustun kaderi, ama Mefiston kim..? Kim

revâ gördü bunları sana...?

Emin bir ülkede idin. Sıcak bir yuvan vardı. Rızkın başının ucunda

ve işin yolundaydı. Sonra şu vahşetzâra geldin ve geldiğine bin pişman

oldun. Ama gelmemek elinde değildi. Geldin ve etrafını büsbütün

boş bulup hâline âşina kimse göremedin. Âh u efgânını, sadece sen

duyuyordun.

Ve sana koşanlar, sadece midenin arzu ve isteklerine koşuyorlardı.

Senin bugünkü yürekler yakan feryatların, tâ o zaman başlamıştı. Tâ

o zaman terk edilmiştin. Hem de ‘en sevimli’ iken. Sen, başkalarının

keyf ve eğlencesi olarak elde idin, kucakta idin; bir gül gibi göğüste idin,

dudakta idin. Ama senin için yapılan şeylerde sana ait olanı bulmak

mümkün değildi. Gariptin, yalnızdın ve sahipsizdin...!

Dünün bugününü doğurdu ve bugünün, ne olacağı belirsiz yarınlarını

hazırlamakta. Yolların ayırımındasın yavrucuk...!

Şimdi bana müsaade et de, şu bâdirede Bahadırın olayım. Mızrabımı

senin için vurup, feryâdımı rûhuna duyurayım. Bu fırtına ve bu yangında,

gerektiği an imdâdına koşamadığım için de, kaldırım taşı gibi şu

mücrim başımı ayaklarının altına koyayım ve bütün mücrimler adına

senden özür dileyeyim: Bir keyf uğruna varlığına sebebiyet verenleri,

etine kemiğine bağlanıp gönlünü unutanları, bir geçici dem için ebediyetine

kıyanları, ruhuna hoyratlık aşılayıp sefâletini hazırlayanları

affeyle yavrucuk!.