Bağırmayalım da Ne Yapalım?

Bağırmak bir iletişim şekli değil, bir çaresizlik çığlığıdır. Çocuklarımıza sınır koyarken yükselen sesimiz aslında çoğu zaman kendi içimizde duyamadığımız bir sesin yankısıdır. Kendi çocukluğumuzdan taşı(r)dığımız yaraların, öğrenilmiş ebeveynlik kalıplarının ve toplumsal ezberlerin yüreğimize doladığı prangaların sancısıdır. Ama şimdi hep birlikte önemli bir dönüşümün eşiğindeyiz. Çünkü artık biliyoruz ki, disiplin korkutarak değil, bağ kurarak verilir. Sınır koymak, duvar örmek değil, yol çizmek demektir. Ve ebeveynlik, sadece bugünle değil, çocuğumuzun gelecekte dönüşeceği insanla ilgilidir.